Jeszcze wspomnieniowo z Polski – moja recenzja wystawy „Inny Trans-atlantyk” w MSN-owym Pawilonie nad Wisłą, na łamach „Wyborczej” (ponoć wczoraj w druku).
„Wszystko tu kusi oko. Te prace to wizualne pułapki. W Pawilonie nad Wisłą, w którym od tego roku organizuje wystawy Muzeum Sztuki Nowoczesnej, łatwo dać się uwieść hipnotyzującym płótnom Wojciecha Fangora, wychodzącym w przestrzeń rysunkom wenezuelskiej artystki Gego, perpetuum mobile Abrahama Palatnika. Taki pokaz może się wydawać politycznie neutralny, z punktu widzenia muzeum – bezpieczny. Ale nie dajmy się zwieść pierwszemu wrażeniu.
W pierwszej chwili ta wystawa jawi się jako zbiór atrakcyjnych obiektów. Wystarczy jednak zacząć od prostej konstatacji: dzieła opartowe bez widzów nie działają. By w pełni doświadczyć tych dzieł, trzeba samemu być w ruchu. Z każdego punktu widzenia opartowy obraz będzie wyglądał inaczej. W ten sposób artyści ujawniają mechanizmy rządzące widzeniem, ale niezbywalnym elementem tej gry staje się sam widz.
Stąd już tylko krok dzieli twórców od tez bardziej rewolucyjnych, zwłaszcza w kontekście politycznym bloku wschodniego i reżimów Ameryki Południowej. Dążenie do bardziej demokratycznego, egalitarnego doświadczania sztuki nie było tu niczym wyjątkowym. „Inny Trans-Atlantyk” ma ambicję ujawniania obecnego w tych pracach politycznego potencjału. Dlatego jedna z kuratorek Marta Dziewańska podkreśla, że iluzje optyczne były nie tyle celem, ile punktem wyjścia”.
CAŁY TEKST DOSTĘPNY NA STRONIE „WYBORCZEJ”
Karol Sienkiewicz 